Succes is er om te delen wordt er vaak gezegd, maar wat als het minder gaat? Ik heb geen succes om met jullie te delen. Mijn verhaal is helaas triest. Je hoeft deze blog zeker niet verder te lezen als je daar geen zin in hebt. Ik schrijf dit ook niet om reacties uit te lokken. Ik schrijf het omdat ik vind dat de mensen met wie ik werk dit moeten weten en de mensen die hetzelfde hebben meegemaakt of momenteel doormaken er misschien iets aan hebben.
Ik had gehoopt iets moois met jullie kunnen delen… Mijn zwangerschap. Toen ik er in november achter kwam dat ik zwanger was, was dat het gelukkigste moment in mijn leven. Niet alleen zou mijn allerliefste kinderwens in vervulling gaan, ik zou ook nog een kind krijgen met de liefde van mijn leven. Tijdens de termijnecho, vlak voor kerst, eindigde deze prachtige droom helaas in mijn ergste nachtmerrie. We kregen te horen dat het hartje niet meer klopte. Ik zou 10,5 week zwanger zijn, maar de meting gaf aan dat het vruchtje slechts gegroeid was tot 8,5 week. Ik kon het niet geloven, wilde het niet geloven, maar moest het geloven. Ons kindje was er niet meer. Mijn hart was gebroken, zoals je dat alleen die eerste keer ervaart als je echt liefdesverdriet hebt gehad. Het gevoel dat je niet meer verder kunt. Dat je opziet tegen de volgende dag. En in dat gevoel moet je beslissingen nemen. Ga je afwachten totdat het vruchtje vanzelf afkomt? Je hebt geen idee hoe lang dat duurt en ondertussen voel je je nog steeds zwanger, want de hormonen gieren door. Neem je pillen mee naar huis om zelf in te brengen en weeën op te wekken? Je hebt wederom geen idee hoe lang het precies gaat duren. Dit kan na vier uur zijn of na negen uur, of misschien werkt het niet en mag je het de dag erna weer proberen. Daarbij weet je niet wat je kan verwachten. Je zult weeën krijgen, die misschien niet zo heftig zijn als bij een echte geboorte, maar wel heftig kunnen zijn. En er gaat een vruchtje afkomen. Kan ik dat aan? En bovendien, hoe kan ik de keus maken om datgene wat ik zo graag wilde, zelf op te wekken zodat het uit mijn lichaam gaat. De laatste keuze die dan overblijft is curettage. Dan zuigen ze het vruchtje als het ware uit je lichaam. Het is een operatieve ingreep waar ik ook niet echt op stond te springen.
In eerste instantie koos ik voor de pillen, maar ik durfde ze niet te nemen. Na de kerst kon ik terecht voor een afspraak over de curettage. Als je denkt dat je een keuze gemaakt hebt, word je gewezen op de mogelijke complicaties. Maar omdat het zelf niet afkwam en ik niet nog veel langer wilde wachten, koos ik toch voor deze optie. Ik had nog enkele dagen en in die dagen ben ik drie keer naar de acupunctuur gegaan om het vruchtje te helpen natuurlijk af te komen. Ook dit mocht niet baten, dus kwam de dag van de curettage.
Met een zwaar hart onderging ik de ingreep, maar helaas was de ingreep niet succesvol. Ik zat bij het kleine percentage waar het mis ging en waar ze niet alles hebben kunnen weghalen. Het vruchtje was weggehaald, maar de rest niet. Omdat ze een verkeerde route hadden genomen en een gaatje naar mijn buik hadden gemaakt, kunnen ze de komende zes weken niks voor me doen. De hoop is dat de rest, in dit geval de placenta, vanzelf af gaat komen. Dit gaat gepaard met de bijbehorende krampen en bloedverlies. Het vervelendste van dit alles is dat, zolang ik er lichamelijk nog zo mee bezig ben, ik het moeilijk mentaal een plaatsje kan geven. Ergens is dit wel fijn, want de lichamelijke pijn leidt af van de innerlijke pijn. Eerst was die innerlijke pijn nog dat van een gebroken hart. Daar kon ik mee omgaan, want dat had ik al eerder overwonnen. Maar nu we een paar weken verder zijn, is deze pijn veel dieper en intenser geworden. Een pijn die snijdt in mijn ziel. Een pijn dat dat wat is gebeurd geaccepteerd moet worden en een plaats moet krijgen, maar zo moeilijk te accepteren is.
Ik heb me vaak afgevraagd waarom dit moest gebeuren. Automatisch ga je bij jezelf te rade wat je anders had kunnen doen. Waarschijnlijker is dat de natuur zelf heeft ingegrepen en dat het vruchtje niet sterk genoeg is geweest om te overleven. Daarnaast voel je je schuldig, want je partner wilde dit kindje ook zo graag. Onzekerheden komen naar boven, verschillen tussen man en vrouw spelen op. Het is een proef voor je relatie als je door zo’n diep dal moet. Mijn partner is een geweldig lieve man, maar hij praat niet. Dat is heel moeilijk voor mij. Wat ik nu gedaan heb, is vooral vanuit mijn gevoel te praten en hem uit te leggen wat ik nodig heb van hem. Ik heb hem uitgelegd dat als ik verdrietig of gefrustreerd ben, dat dit om de situatie is. Deze buien kunnen namelijk vanuit iets heel kleins opkomen, van het zien van een pamperreclame of een opmerking op tv. Voor een man komt dit uit het niets, dus mannen, als jullie meelezen, dit is niks persoonlijks maar een innerlijke strijd van hormonen en emoties. En vrouwen, laat je man weten wat je nodig hebt. Meestal hebben ze geen idee hoe ze met zo’n situaties om moeten gaan.
Dan komt de vraag naar boven waarom dit zo’n lange nasleep moet hebben… Ik geloof dat dingen voor een reden gebeuren, maar dit kon ik niet goed bevatten. Nu wel. Ik heb deze tijd nodig om te verwerken. Ik kan namelijk niet doen alsof er niks gebeurt is en mijn leven oppakken zonder terug te kijken. Die emoties zullen mij achterhalen en ik zal ze dus moeten voelen om alles een plek te kunnen geven. Omdat ze zo intens zijn, durf ik ze niet in een keer toe te laten. Erover praten en schrijven helpt, vandaar ook deze blog. Daarnaast was ik bezig een negen maanden dagboek bij te houden, waar ik elke week iets in schreef. Dat doe ik nu nog steeds. Dit boek ga ik nog aanvullen met de foto’s en kaartjes die we gekregen hebben. Ter nagedachtenis van dat wat had kunnen zijn. Hoe ik dit verder moet verwerken zal ik nog moeten uitvinden. Ik hoop jullie hier in een volgend blog handvatten over te kunnen geven die jullie wellicht kunnen helpen in tijden van verlies.
Bedankt voor al mijn lieve vrienden en familie voor hun steun. Bedankt voor mijn liefste partner voor zijn geduld en begrip.
Lief zieltje, waar je ook bent, mama zal altijd van je houden…
